Geen autisme, maar ADD
Het grootste deel van Marcs leven stond in het licht van zijn autisme. Op zijn vijfde kreeg hij die diagnose en mede daarom ging Marc naar het speciaal onderwijs. Muziek was zijn grote passie. Hij volgde de opleiding Jazz aan het conservatorium en gaf gitaarles. Marc was altijd aan het werk, al voelde dat niet zo, want het werk was ook zijn hobby. Als er iets niet goed ging, was zijn reactie ‘harder werken’. Dat ging een tijd lang goed, totdat de burn-out toesloeg. Het maakte Marc depressief, hij zag het allemaal niet meer zitten. “Alles ging naar de pleures, zo voelde het. En toen kwam ook nog corona erbij. Van mij hoefde het niet meer. Maar ik had ook ergens het idee dat dat autisme-label, dat ik sinds mijn vijfde droeg, gewoon niet klopte. Ik liet me opnieuw testen en wat bleek: ik had inderdaad geen autisme, maar ADD! Nu zitten er wel wat raakvlakken tussen die twee aandoeningen, maar het is ook echt anders. Ineens vielen er dingen op zijn plek: ik vond het moeilijk om me ergens op te focussen, kon mijn aandacht moeilijk vasthouden. Had ik dat eerder geweten, dan had ik veel dingen heel anders gedaan.
Ommekeer
Mijn vader noemde me vaak lui. Dus ik ging steeds harder mijn best doen, maar het lukte gewoon niet. Dan voelde ik me weer een mislukkeling. Mijn moeder kon me niet steunen, ze had zelf teveel aan haar hoofd. Ik zeg niet dat ik een slechte jeugd heb gehad hoor, zo voelt dat niet. Maar echt makkelijk was het ook niet, met een moeder die mij niet kon geven wat ik nodig had en een vader die altijd druk was. Ik moest alles zelf uitvogelen, steeds weer vallen en opstaan. Een ommekeer was het moment waarop ik het oude gereedschap van mijn opa vond, die was timmerman geweest. Ik ging met hout aan de slag, zelf proberen iets te maken. En dat voelde fijn, dat paste bij me. Je maakt van niets, iets, hoe gaaf is dat?
Ik voel dat ik weer sterker word
“Ondertussen had ik ook begeleiding vanuit het sociaal wijkteam. En daar was ik ontzettend blij mee. Mijn begeleidster vroeg op een gegeven moment of ik niet weer gitaar wilde spelen. Dat was een schot in de roos, precies wat ik nodig had.Via het sociaal wijkteam ben ik ook bij EcoSol gekomen. Hier kan ik mijn fascinatie voor houtbewerken mooi inzetten. Zo kwam er weer lucht en licht in mijn leven. Ik had mijn gitaar, en kon overdag aan de slag bij het Posthuis (één van de locaties van EcoSol, red
.) Inmiddels kom ik hier al een paar jaar, vier keer per week. Het is zo fijn om ’s ochtends wakker te worden met het idee dat je een doel hebt. De begeleiders van EcoSol helpen mij om te doseren. Vooral Graham houdt mij goed bij de les. Ik heb nog steeds de neiging om te veel hooi op mijn vork te nemen en soms vergeet ik de ene klus en wil alweer verder met de volgende. Graham wijst mij daar dan heel rustig op. Ik voel me hier thuis en voel dat ik weer sterker word. Bij EcoSol voel je dat je er bij hoort, dat je ertoe dóet, ook al heb je misschien meer bagage.”
Eigen huis
“Op dit moment woon ik nog mij bij moeder, maar als het goed is, krijg ik straks een eigen woning. Daar kijk ik enorm naar uit. Ik wil het zelf helemaal naar mijn zin maken. En het is ook beter voor mijn relatie met mijn moeder. Dan kunnen we ons eigen leven leiden en elkaar zien omdat we dat wíllen, niet omdat we met elkaar in één huis zitten. Dat ik dit heb mogen bereiken, geweldig. Met hulp van mijn begeleiders, en natuurlijk mijzelf, heb ik er weer zin in!”